gwiazdy dobroczynności.

Tak sobie siedzę na fotelu u fryzjera, pod suszarką jest mi błogo i przyjemnie. Jak relaks to na całego. Relaks w moim wydaniu to takie śmieciowe pisemka o celebrytach i spółce, typowe odmóżdżacze.. I tak pośród wywiadów o dozgonnej miłości i trudnym rozstaniu oraz tym co trzeba do szafy kupić a co wyrzucić natykam się na noteczkę, notunię, jak to pewna gwiazda (tożsamości nie pamiętam, zresztą nieważne) oddała jakąś statuetkę na licytację charytatywną.
I otrzymuje w zamian grad zachwytów jaka to ona wspaniała, dobra, empatyczna.
Świetnie.. po prostu.

Nic mnie nie irytuje tak jak dobroczynność na siłę. Na chorych dzieciach i dorosłych, a także na bezdomnych zwierzakach, każdy może się wypromować na cudowną osobę. Do tego jeszcze ukradkiem otarta łza i wzruszający wywiad. Efektywny PR gotowy.

Nie mówię, że wszyscy są tacy, ale zawsze się zastanawiam po co sławni ludzie jeśli pomagają to tylko w blasku gwiazd. Bo przecież jak kamera tego nie zarejestruje to się nie liczy. Żadnych profitów z tego nie ma.
Dużo bardziej szanuję osoby które pomagają całkowicie bezinteresownie. Mają na celu autentyczną pomoc i wywołanie uśmiechu na buzi skrzywionej cierpieniem, a nie nową rolę w kinowym hicie ani występ w popularnym programie. Tak jak pani Anna Dymna- ja jej wierzę. Ona faktycznie robi coś dla ludzi a nie dla siebie i jest w tym tak szczera i autentyczna, że bardzo ją podziwiam i wierzę jej w stu procentach.

Wracając do wspomnianej statuetki, czasem klnę pod nosem, kiedy widzę jakie śmieci gwiazdeczki oddają na charytatywne aukcje, oczywiście gorąco zapewniając że ma to dla nich tak ogromną wartość sentymentalną, że ciężko się z tym rozstać.
Może i tak. Nie wątpię w to, że jak patrzą na monumencik postawiony na półce mają przed oczami jakieś miłe wspomnienia. Ale człowiek który to kupi ? No przecież dla niego nic to nie znaczy. Zdaję sobie sprawę, że fani takiej Beyonce zapłaciliby fortunę za grzebień swojej idolki, ale Polska to nie Ameryka.
Uważam ze swojej strony że oddawanie starej, niemodnej sukienki, w której 10 lat temu obskoczyło się bankiet i wisiała w szafie czekając aż zeżrą ją mole to spory nietakt.
Pamiętam głośna sprawę, kiedy to pewna znana aktorka, była ambasadorką fundacji spełniającej marzenia śmiertelnie chorych dzieci. Opowiadała w gazecie wzruszające słowa, jak ta charytatywna praca po godzinach daje jej poczucie spełnienia i sprawia że staje się lepszym człowiekiem. Kilka tygodni później okazało się, że jej jako ambasador promowała się głównie w prasie i telewizji, a sam szpital odwiedziła zaledwie raz...
Niby mówi się, że każda pomoc się liczy jakakolwiek nie byłaby jej forma. No ale ja osobiście kogoś, kto chce się wypromować na cudzym nieszczęściu uważam za totalne moralne zero.